Η ”αριστερή” διαχείριση των μνημονίων και της λιτότητας είναι ο πόλεμος κατά του ορθολογισμού.

Ο Συριζα κάλεσε προς συμμετοχή στην απεργία της 12/11. Πρόκειται για την απεργία που καλέστηκε για την εναντίωση στις κυβερνητικές πολιτικές της λιτότητας που φέρνει το 3ο αριστερό μνημόνιο που ο Σύριζα υπερψήφισε. Ήταν η πρώτη μαζική απεργία που έγινε μετά την ψήφισή του μνημονίου και ο Σύριζα προσπάθησε τεχνηέντως να θολώσει το τοπίο. Να μην αποτελέσει το ξένο σώμα, να διαδηλώσει εναντίον του(!).

Θα μπορούσε να είναι το σουρεαλιστικό σενάριο ενός βιβλίου η μιας ταινίας αλλά δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα. Και το 1984 του Όργουελ μοιάζει να επαληθεύεται με ένα ανασκευασμένο σενάριο. Πίσω όμως από κάθε σενάριο βρίσκεται και μια συλλογιστική πορεία που έχει ένα τελικό σκοπό. Ο Σύριζα ποντάρει ακόμα πολλά στη λογική της θυματοποίησης του και στη λογική της μετάθεσης της πηγής των κοινωνικών προβλημάτων πέρα από τα στεγανά του κόμματος και προς την Ευρωπαική Ένωση λες και έχει προβάλλει κάποια σθεναρή αντίσταση. Ποντάρει στη λογική του αναπόδραστου των μνημονίων που δεν ευθυγραμμίζονται με τα ιδεολογικά του κριτήρια και στην αριστερή τους διαχείριση. Ποντάρει στη λογική της ελπίδας που ήρθε(;), έρχεται(;) και φροντίζει να αναζοπυρώνει αυτή την ελπίδα σε θεωρητικό επίπεδο. Να γίνεται και ο κλέφτης και ο αστυνόμος.

O Σύριζα δεν θέλει με τίποτα να αποκτήσει μια αριστερή ιδεολογικά αντιπολίτευση, γιατί έχει αποποιηθεί αυτή την ιδεολογία και οι αντιθέσεις είναι εμφανείς πλέον. Δεν διατηρείται η εξουσία φυσικά με πίστη σε ιδεολογίες. Αρκεί η ιδεολογία του περιρρέοντος πλούτου γύρω από τους κρατικούς θρόνους του Τσίπρα και της της παρέας του.

Η δημιουργική ασάφεια είναι η νέα διαχείριση της πολιτικής πραγματικότητας γιατί δεν υπάρχουν απαντήσεις. Γιατί υπάρχουν μόνο οι εντυπώσεις και γιατί δεν υπάρχει λογική. Γιατί ο μόνος τρόπος απεύθυνσης στην κοινωνία είναι η προπαγάνδα και η επίκληση στο συναίσθημα και στο θυμικό. Γιατί υπάρχει μόνο ένα σχέδιο και αυτό είναι η πλήρης καταπάτηση των πολιτικών και εργασιακών δικαιωμάτων και η περαιτέρω όξυνση της οικονομικής αφαίμαξης που βιώνουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα τα τελευταία 5 χρόνια. Απλά πρέπει να αλλάζει ο διαχειριστής του κάθε τόσο. Εξάλλου ο καπιταλισμός είναι ένας χαμαιλέων που ξέρει να καμουφλάρεται και να ευδοκιμεί σε ποικίλα πολιτειακά και κοινωνικά περιβάλλοντα.

O Σύριζα λοιπόν εκτός λοιπόν από το να λαικίζει στα τηλεδελτία, προσπαθεί να λαικίσει και στους δρόμους και να κερδίσει το επικοινωνιακό παιχνίδι. Και φυσικά τον βολεύει η διαχείριση των υποτιθέμενα αντιτιθέμενων τάσεων στο εσωτερικό του όπως το τμήμα Εργατικής Πολιτικής και όσα άτομα έχουν μείνει στην νεολαία του και δεν έχουν πάει στον Λαφαζάνη καθώς δημιουργεί εντυπώσεις περί της ηγεσίας που προσπαθεί να διαχειριστεί το μνημόνιο με κοινωνικούς όρους και την βάση που βάζει τις κόκκινες γραμμές και ελέγχει την ηγεσία.

Και κατεβαίνει και στους δρόμους. Και όταν εκδιωχθεί από το πεδίο των δρόμων όπως εκδιώχτηκαν και τα μέλη της νεολαίας του που πριν μια εβδομάδα ήθελαν να συμμετέχουν στη πορεία κατά του φράχτη του Έβρου που ο Σύριζα έλεγε ότι θα γκρεμίσει, θα θυματοποιηθεί ακόμα περισσότερο.

Ο Σύριζα φιλτράρει και υποκαθιστά την πραγματικότητα για να παραμείνει στην εξουσία. Βαφτίζει το όχι σε ναι, διαδηλώνει εναντίον του, ο αρχηγός του φωτογραφίζεται με τις γιαγιάδες της Μυτιλήνης που βοηθάνε τους πρόσφυγες που το Ελληνικό κράτος και η Ε.Ε. πνίγουν στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, καταργεί την ομάδα Δέλτα και αυτή επανεμφανίζεται στους δρόμους και η Eldorado συνεχίζει να καταστρέφει το Δάσος στις Σκουριές Χαλκιδικής και να μολύνει το περιβάλλον.

Ο βουλευτής Τρικάλων με το Σύριζα Χρήστος Σιμορέλης λέει πως ”Και να μην υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το έχουμε εφεύρει”, ο Προβόπουλος τοποθετείται στην Eurobank ενώ ο Σύριζα φώναζε οτι θα τον στείλει σε Ειδικό Δικαστήριο, ο Βενιζέλος τοποθετείται στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας και οι Σταματάκη και Καρακώστα του Σύριζα ψήφισαν την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ το Σεπτέμβριο ενώ τον Οκτώβριο πρωτοστάτησαν στη κινητοποίηση ενάντια στην παραχώρηση εκτάσεων του Δημοσίου από τον ΟΛΠ.

Προκειται για τακτικές μιας ευρύτερης επικοινωνιακής στρατηγικής διαχείρισης και είναι κάποιες από τις πολλές αντιφάσεις του Σύριζα που θα δούμε και στο μέλλον. Γιατί μαζί με τον Σύριζα που ήρθε για να εφαρμόσει πιστά το 3ο μνημόνιο που δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν πλέον οι ΣαμαροΒενιζέλοι, έπρεπε να έρθει και η ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση του χειρισμού των εντυπώσεων και της επικοινωνιακής προπαγάνδας και αυτό είναι πλέον το μόνο πεδίο που μπορούν να δημιουργήσουν απήχηση. Ο ορθολογισμός είναι ακατάλληλος πλέον για μια κοινωνία που έχει μάθει να λειτουργεί συναισθηματικά και να αποδίδει την οργάνωση της στους πολιτικούς υπασπιστές του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης, ενώ αυτή διαφημίζει τις τράπεζες που θα της πάρουν το σπίτι.

Υ.Γ.

Για να μιλήσουμε και για απεργίες και όχι για 24ωρες εκτονώσεις της κοινωνικής οργής να θυμίσω ότι η Αυτόνομη Παρέμβαση, η συνδικαλιστική παράταξη του Σύριζα συντάχθηκε με την ΔΑΚΕ(Ν.Δ.) και την ΠΑΣΚΕ(Πασόκ) υπέρ της λήξης της μεγάλης απεργίας των εκπαιδευτικών το Μάιο του ’13 λέγοντας οτι δεν υπάρχουν οι όροι για τη συνέχιση της, μετά από την επίταξη που επέβαλλε ο Σαμαράς.

Τις τελευταίες 10 ημέρες τα συνεργεία των συνεργαζόμενων εργολάβων της ΔΕΗ έχουν προχωρήσει σε 15.000 αποκοπές συνδέσεων.

Αναμένονται και οι κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες. Και από την Εθνική βρε κουτό. Και όχι δεν είναι η συνέχεια του ‪#‎irunmarathon‬.

ValueValuer

Το δίλημμα δεν ήταν ποτέ Ευρώ ή Δραχμή.

Το δίλημμα δεν ήταν ποτέ ευρώ ή δραχμή.
Το δίλημμά δεν ήταν ποτέ μέσα στην Ε.Ε. ή έξω από αυτή.
Το δίλημμα δεν ήταν ποτέ Ναι ή Όχι.

Οι όροι δεν άλλαξαν ποτέ, απλά κάποιες λεπτομέρειες είναι ενίοτε ευμετάβλητες. Πριν από λίγα χρόνια το δίλημμα ήταν Μνημόνιο ή όχι. Σήμερα έχει γίνει Μνημόνιο των Θεσμών ή Μνημόνιο Συριζα και οι μη κατέχοντες συνεχίζουν να ασπάζονται της υποτίμηση του βιοτικού τους επιπέδου που έχει γίνει καθεστώς. Για τους αμνήμονες η χώρα έχει πουληθεί από το 2010. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών συνεχίζουν να υπάρχουν, η εξόρυξη χρυσού και η ανυπολόγιστη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στις Σκουριές Χαλκιδικής προς όφελος του Μπόμπολα καλά κρατεί, o βασικός μισθός παραμένει στα 495 ευρώ (και η γενιά των 700 ευρώ φαντάζει ουτοπία), η εργασία παραμένει ανασφάλιστη και οι υπερωρίες δεν πληρώνονται, ο ΕΝΦΙΑ συνεχίζει να εισπράττεται και τα μαγαζιά συνεχίζουν να λειτουργούν τις Κυριακές. Για να τα ξεκαθαρίσουμε λίγο λοιπόν, το συμφέρον δεν ήταν ποτέ εθνικό και το κράτος με την αστική τάξη έχουν αντίρροπα συμφέροντα με την εργατική τάξη. 

Τα διλήμματα είναι μια μορφή δημόσιας κοινωνικής συναίνεσης που εξουσιοδοτούν την κρατική μηχανή να πράξει τα δέοντα. Τα διπλωματικά παιχνίδια (και οι εκφάνσεις τους) πίσω από αυτά τα διλήμματα είναι πάντοτε πολύ ευρύτερα από το στενό πλαίσιο νοηματοδότησης που εκφράζεται στον δημόσιο διάλογο ενώ περιορίζονται στις αίθουσες συναντήσεων της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ και των πολιτικών τους υπασπιστών. Απορρέουν από αντιπαραθέσεις αστικών συμφερόντων, εκφράζονται με τελεσίγραφα και η έκβασή τους πιστώνει την πολιτική ηγεμονία στους εκάστοτε κρατικούς διαχειριστές.

Η αφομοίωση των διλημμάτων ως δημοκρατικό μέσο είναι μια μορφή προπαγάνδας που ασπάζονται οι κοντόφθαλμοι καθώς ένα δίλημμα είναι εξ’ ορισμού πολωμένο. Ακόμα και έτσι όμως, προκαλούν πανικό και άγχος καθώς η έννοια της ανάθεσης είναι βαθιά ριζωμένη στο σύγχρονο άνθρωπο που έχει γαλουχηθεί στη λογική του μη χείρον βέλτιστον και στην εκλογίκευση της υποταγής. Οι λαικές κατακτήσεις όμως δεν κηδεμονεύονται και δεν κερδίζονται από άλλους όπως και η λογική του λιγότερο κακού πιστώνει το καλό σε αυτούς που νοηματοδοτούν τις έννοιες κατά το δοκούν.

Είτε με Ευρώ είτε με Δραχμή η καταπίεση και η οικονομική αφαίμαξη θα συνεχίσουν να υφίστανται και να οδηγούν σε αδιέξοδα. Η εκμετάλλευση των μεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων θα συνεχίσει να υπάρχει προς τέρψην του μεγάλου κεφαλαίου και η καταστολή των αντιφρονούντων θα συνυπάρχει με την ανέγερση φραχτών στη κρατική ατζέντα.

Οι κρατικές παραχωρήσεις, και όχι δικαιώματα, θα συνεχίσουν να είναι λίγες ή λιγότερες ανάλογα με την κομματική κρατική διαχείριση και τις οικονομικές συνθήκες των καιρών και για αυτό ένα δίλημμα οριοθετείται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια.

Το πραγματικό διακύβευμα λοιπόν είναι η επικράτηση του φόβου και η περαιτέρω υποδούλωση σε οικονομικές και πολιτικές μειοψηφίες που παρασιτούν εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, οι οποίες καταφεύγουν στο φασισμό ή στο φονταμενταλισμό όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο τους, ή η πραγματική ελευθερία να δημιουργούμε τις επιλογές μας και τα πραγματικά ερωτήματα. Και οι πραγματικά επικίνδυνοι δεν είναι οι νεοφιλελεύθεροι που ψηφίζουν ναι αλλά αυτοί που συναρπάζονται από τις κρατικές ιαχές.

Value Valuer

Αναρχικοί εναντίον Ισλαμιστών: Η Επανάσταση για την οποία δεν μιλά κανείς.

Η Μέση Ανατολή της εποχής μας, είναι, ίσως, η τελευταία περιοχή του πλανήτη, στην οποία η κυρίαρχη δυτική ιδεολογία, θα αναζητούσε ποτέ τη ριζοσπαστική πολιτική σκέψη, πόσο μάλλον, να την δει να μεταφράζεται και σε δράση.

Η εικόνα που έχουμε για την περιοχή, συντίθεται από δικτατορίες, στρατιωτικά πραξικοπήματα και θεοκρατίες. Χτισμένη πάνω στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτελείται από κούφια κράτη όπως το Αφγανιστάν και -όλο και περισσότερο- κράτη όπως το Πακιστάν, όπου οτιδήποτε έξω από την πρωτεύουσα, μοιάζει με το Mad Max. Αλλά δεν βρίσκεστε στα κατεστημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αυτή τη στιγμή, σωστά;

Κατά μήκος των συνόρων της Συρίας, με την Τουρκία και το Βόρειο Ιράκ, βρίσκεται μια -κυρίως- κουρδική περιοχή, με πληθυσμό 4.600.000, στην οποία λαμβάνει χώρα ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα. Συμβαίνει κυριολεκτικά μέσα σε διασταυρούμενα πυρά μεταξύ της δικτατορίας της Συρίας, της μαζικής παραφροσύνης των ισλαμιστών του ISIS και την διαχρονική εχθρότητα της Τουρκίας, προς την ιδέα της κουρδικής αυτονομίας, ενώ κάπου στο βάθος αχνοφαίνονται το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Το Κόμμα της Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) και το Εθνικό Συμβούλιο των Κούρδων (ΧΕΝ), ίδρυσαν στην περιοχή της Rojava, μια κοινωνία που αναμιγνύει δημιουργικά τον άγριο φιλελευθερισμό (τα όπλα είναι παντού και δεν υπάρχουν φόροι – κανένας) με την αναρχική σκέψη του Occupy και μια υγιή δόση φεμινισμού. Στα καντόνια της Rojava, υπάρχει μια μικρή κεντρική κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί με απόλυτη ποσόστωση του 40% των αντιπροσώπων να είναι υπέρ των γυναικών, όμως το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς, γίνεται σε τοπικό επίπεδο, ημέρα την ημέρα, δρόμο το δρόμο και από χωριό σε χωριό.

Ο επικεφαλής αρχιτέκτονας της ιδέας της Δημοκρατικής συνομοσπονδίας, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, εξηγεί ότι «Οικολογία και φεμινισμός είναι κεντρικοί πυλώνες» του συστήματος και αιχμές του δόρατος, κάτι που στη Δυτική σκέψη συναντάται μόνο στο περιθώριο της πολιτικής. Στη Rojava, οι άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους, αντιμετωπίζουν καθολικό εξοστρακισμό από την κοινότητα και  η ζωή τους καθίσταται αδύνατη σε ένα περιβάλλον το οποίο διακρίνεται ιδιαίτερα για την κοινωνικότητα του και την αλληλοσύνδεση μεταξύ των μελών του. Αντί για την ύπαρξη αστυνομικής δύναμης και φυλακών, λειτουργούν «επιτροπές ειρήνης» σε κάθε δήμο. Δουλειά τους είναι να εκτονώνουν τους κύκλους των ενδο-οικογενειακών δολοφονιών αντεκδίκησης, επιδιώκοντας συναινετικές συμφωνίες μεταξύ των αντίδικων πλευρών – και λειτουργεί.

Το μόνο μέρος του πειράματος της Rojava που έχει ελκύσει τη διεθνή προσοχή είναι οι παραστρατιωτικές μονάδες του YPJ, που αποτελούνται αποκλειστικά από γυναίκες. Έχουν αγωνιστεί και κερδίσει, μάχες τόσο κατά ISIS, όσο και κατά του συριακού στρατού. Το NBC, ο Guardian, ακόμη και το Marie Claire, έχουν καλύψει όλα τα κατορθώματα του YPJ, χωρίς να αναφερθούν ούτε καν επιγραμματικά στην ιδεολογία, που βρίσκεται πίσω από αυτά τα κατορθώματα. Ήταν οι κοπέλες του YPJ, μαζί με τους άνδρες συναδέλφους τους, του YPG, που διέσωσαν τις χιλιάδες των Yazidis, που παρέμεναν εγκλωβισμένοι και περικυκλωμένοι από τους ισλαμιστές του ISIS, στο όρος Sinjar, στο βόρειο Ιράκ. Η κοινότητα των Γιεζίντι είχε την ατυχία να βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στις περιοχές που ελέγχει το ISIS. Αποτελούσε, δε, για αυτούς τους ισλαμιστές, μια μισητή μειοψηφία, μέσα στον ισλαμικό κόσμο εδώ και χίλια χρόνια, η οποία κατηγορείται για «λατρεία του διαβόλου». Την ώρα που οι ΗΠΑ έριχναν προμήθειες από αέρος στους εγκλωβισμένους, ήταν οι ομάδες των Σύριων πολεμιστών, που έσπαγαν τις γραμμές του ISIS και έσωζαν δεκάδες χιλιάδες ζωές.

Ακόμη, υπερασπίστηκαν με επιτυχία την πόλη του Kobani, όταν το ISIS ξεκίνησε ολομέτωπη επίθεση κατά της μικρής πόλης των σαράντα πέντε χιλιάδων κατοίκων, χρησιμοποιώντας τανκς, πυραύλους, ακόμη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Παρά τις σοβαρές απώλειες, η πόλη παραμένει ελεύθερη, αν και τα γύρω χωριά εξακολουθούν να αμφισβητούνται.

Η YPJ / G και το Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνίας δεν είναι φυσικά τέλειοι σε όλα: έχουν κατηγορηθεί για τη χρήση παιδιών-στρατιωτών (κορίτσια από την ηλικία των δώδεκα χρησιμοποιούνται ως μάγειρες και καθαριστές για τις YPJ και υποβάλλονται σε κάποια βασική εκπαίδευση μάχης, αν και δεν ρίχνονται στη μάχη) και είναι για πάντα στιγματισμένοι από την ένωσή τους με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), το οποίο, υπό την ηγεσία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική οργάνωση από τα περισσότερα κράτη ανά τον κόσμο. Το πρώην μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα έχει ακόμη κατηγορηθεί για σκοτεινές διασυνδέσεις με το εμπόριο ναρκωτικών και τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες.

Ωστόσο, παρ’ όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν, οι άνθρωποι της Rojava αποτελούν, αυτή τη στιγμή, το μόνο κίνημα μεγάλης κλίμακας σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο εφαρμόζει πραγματικά μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στο κράτος και τον καπιταλισμό.

Όπως οι ισπανικές αναρχικές ομοσπονδίες και οι Ζαπατίστας του Μεξικού πριν από αυτούς, οι άνθρωποι της Rojava έχουν επιλέξει να κάνει το αδύνατο: να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία, τη στιγμή μάλιστα που αγωνίζονται σαν μία από τις μικρότερες δυνάμεις σε αυτό τον περιφερειακό πόλεμο, ισορροπώντας πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα μπορέσουν να το φτάσουν μακριά.

Αναδημοσίευση – Μετάφραση από το CVLTNation
Μετάφραση-επιμέλεια: Ματθαίος Τσιμιτάκης

Πάτρα : Απεβίωσε ο σύντροφος αναρχικός Αντώνης Στασινόπουλος

Ο Αντώνης Στασινόπουλος, είχε πάρει μέρος σαν αλληλέγγυος, σε όλους τους εργατικούς αγώνες από το 1970, και στη πρώτη γραμμή στις μεγάλες κινητοποιήσεις της Πειραϊκής Πατραϊκής, της Μίσκο και της Πιρέλλι τη δεκαετία του ’90.  Εργάτης ο ίδιος, είχε περάσει από πολλές δουλειές. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Αναρχικής Ομάδας Πάτρας το 1984,  η οποία είχε δημιουργήσει και το πρώτο αναρχικό στέκι σε ένα διώροφο νεοκλασικό στην οδό Γεροκωστοπούλου πάνω από τη πλατεία Γεωργίου.  Ιδρυτικό μέλος επίσης  του σωματίου ανέργων Πάτρας το 1992, μέλος του κοινωνικού κέντρου Πάτρας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. και άλλων αναρχικών και όχι μόνο πρωτοβουλιών.

Τα τελευταία χρόνια είχε προβλήματα με τη καρδιά του. Αυτό δεν τον εμπόδισε στη εξέγερση του 2008 για τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, να πάει εντελώς μόνος του και σε ηλικία κοντά στα εξήντα, στη γενική αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας και να ρίξει δύο μολότοφ. Ενέργεια για την οποία συνελήφθη.

Ο Αντώνης έγραφε ποιήματα, λογοτεχνικά πεζά και πολιτικά συγγράμματα. Λογοτέχνης και ποιητής της αγνής εργατικής συνείδησης. Εμπνευσμένα τα ποίηματά του, υπάρχουν σε κινηματικά βιβλιοπωλεία και δανειστικές βιβλιοθήκες σε στέκια της πόλης της Πάτρας.

Με τον Αντώνη γνωριστήκαμε το 1983. Ένας ευγενικός άνθρωπος, με ασκητικό παρουσιαστικό, αλλά με μάτια γεμάτα δύναμη και φλόγα, λες και είχε βγει μέσα από τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι. Μαχητικός και πάντα μπροστάρης στους εργατικούς αγώνες.

Ήμασταν μαζί στη κατάληψη του παραρτήματος το 1985 μετά τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά. Κάποτε μου στάθηκε εκείνα τα χρόνια, όταν με είχαν προσαγάγει σε συγκέντρωση για την επέτειο της 17 Νοέμβρη και προσπάθησε να εμποδίσει τους ασφαλίτες να με πάρουν.

Η κηδεία του Αντώνη είναι αύριο το απόγευμα στις 5.00 στην αγία Αλεξιώτισα (σύνορα) στη Πάτρα.

Παραθέτω στη μνήμη του δύο από τα ποιηματά του. Δεν σε ξεχνώ σύντροφε. Θα ζεις μέσα από τη μνήμη μας.

Ευάγριος Αληθινός

Απόηχος

Και τι απομένει,
εάν όχι ο απόηχος
όσων με επιμέλεια πράξαμε;
Στους ομόκεντρους κύκλους του σύμπαντος
πουλιά ταξιδιάρικα.
Και καθήσαμε γύρω από το τραπέζι
οι αγαπημένοι
με κρασί
στις σκέψεις μας το τελευταίο ταξίδι.
Κουβεντιάσαμε τα όνειρα
μας συνεπήρε ο χορός των κυμάτων.
Και παραδοθήκαμε στης νύχτας τη σαγήνη
ωσάν πέπλο μας τύλιγε των άστρων το φέγγισμα.

Της καρδιάς

Άνοιξε το παράθυρο της καρδιά σου.
Άνοιξε το στους ξεριζωμένους μετανάστες,
που σε κοιτούν με βλέμμα κυνηγημένου αγριμιού.
Άνοιξε το στους άνεργους
που χάνονται στις ψευδαισθήσεις των υποσχέσεων
για μια ακτίνα ήλιου.
Άνοιξε το παράθυρο της καρδιά σου στα παιδιά των φαναριών,
που το κρύο τους περονιάζει τα κόκαλα.
Άνοιξε το σε αυτούς που απέτυχαν να αλλάξουν τον κόσμο
καίτοι προσπάθησαν.
Άνοιξε το παράθυρο της καρδιά σου
σε όλους τους απόκληρους της ζωής.

(Από την ποιητική συλλογή «Των ονείρων τα χρώματα» εκδ. Βιβλιοπέλαγος 2004)

Σε αυτό το link έχουν ανέβει όλες οι ποιητικές συλλογές του http://sthenos.blogspot.gr/

Χαράζοντας δρόμους. Η μικρή-μεγάλη ιστορία του ανθρώπινου είδους

Ο αποδημητικός άνθρωπος

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ιστορία μετανάστευσης. Από τότε που σχηματίστηκαν οι πρώτες κοινωνικές ομάδες, οι άνθρωποι διαρκώς μετανάστευαν από το ένα μέρος στο άλλο προς αναζήτηση τροφής ή ασφάλειας, αναζητώντας τόπους όπου θα μπορούσαν να επιβιώσουν, να αναπτυχθούν.

Ο πλανήτης που μας φιλοξενεί έχει οργωθεί από τα βήματα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που χάραξαν μονοπάτια τα οποία έγιναν δρόμοι. Δρόμοι που έκαναν το πλανήτη ένα φιλόξενο μέρος για το ανθρώπινο είδος, δρόμοι που έφεραν κοντά τους πολιτισμούς, τους ανέμειξαν, τους μετέφεραν σε άλλους τόπους κάνοντας νέους πολιτισμούς πιο εξελιγμένους. Ο ίδιος ο πολιτισμός είναι το αποτέλεσμα της διαρκούς μετανάστευσης του ανθρώπινου είδους και ξεκίνησε χωρίς να φορά παπούτσια.

Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός γεννήθηκε σε μια βάρκα

Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός συγκροτήθηκε λόγω των μετακινήσεων των διάφορων ελληνικών φύλων στην ανατολική Μεσόγειο και τη Βαλκανική χερσόνησο. Ο Μινωικός πολιτισμός στην Κρήτη δεν θα είχε αναπτυχθεί σε αυτό το βαθμό αν δεν είχε δεχτεί πιο πριν επιρροές από τους Φοίνικες και τους Αιγύπτιους . Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός κατέρρευσε υπό το βάρος της μετατόπισης των Δωριέων προς τον Νότο που αντικατέστησαν τον χαλκό με τον σίδηρο. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός του 5ου αιώνα π.χ. (που με υπεροψία επικαλούνται οι σύγχρονοι ελλαδέμποροι ότι είναι απόγονοι του), δε θα υπήρχε αν οι άνθρωποι δε μετανάστευαν αντλώντας γνώση από άλλους τόπους και πολιτισμούς. Και η Μεγάλη Ελλάδα της Νότιας Ιταλίας είναι αποτέλεσμα εποικισμού από κατοίκους των ελληνικών πόλεων-κρατών.

Στην ιστορική πια εποχή, η μετανάστευση αρχίζει να διαφοροποιείται, χωρίς να σταματά. Μεγάλες ομάδες ανθρώπων μεταφέρονται από τον ένα τόπο στον άλλο, μέσα στα πλαίσια κυριάρχησης πάνω στους συνανθρώπους τους και κατάκτησης καινούριων τόπων και βασιλείων. Αυτό ισχύει τόσο για τον αποικισμό από τους αρχαίους Έλληνες μεγάλων περιοχών της Μεσογείου, πράγμα που γενικεύεται κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, όσο και αργότερα στους χρόνους των μεγάλων αυτοκρατοριών, Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής. Και αν ισχυριστεί κανείς ότι δεν έτρεξε ούτε μια σταγόνα αίμα να θυμάστε ότι το ψέμα έχει κοντά πόδια και δε μπορεί να ταξιδέψει μακριά.

Οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι μετανάστες που εξήγαγαν τον πολιτισμό του σπαθιού και του μπαρουτιού.

Η μετανάστευση των Ευρωπαίων, που άρχισε από την Αναγέννηση και συνεχίστηκε για αρκετούς αιώνες, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της παγκόσμιας ανθρώπινης ιστορίας. Οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι μεταναστεύουν προς την Αμερική, την Ασία και την Αφρική, μετά την ανακάλυψη αυτών των ηπείρων και του φυσικού πλούτου που διέθεταν, δημιουργώντας αποικίες. Η αποικιακή μετανάστευση των Ευρωπαίων θα συνδεθεί με τη διαμόρφωση της αποικιοκρατίας και της κυριαρχούμενης από τη Δύση παγκόσμιας αγοράς. Οι Ευρωπαίοι έποικοι αποτέλεσαν τον πρώτο φορέα-δίκτυο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης για τους αυτόχθονες λαούς ήταν τραγικά, γιατί ουσιαστικά οι Ευρωπαίοι μετανάστες φέρνουν μαζί τους τον «πολιτισμό» της υποδούλωσης προς τους ιθαγενείς «βαρβάρους» κατασφάζοντας, καταστρέφοντας, λεηλατώντας και σκλαβώνοντας τους, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν να τους «εκπολιτίζουν» μέσω του χριστιανισμού, που πάντα είχε μεγάλη αδυναμία στο χρυσάφι και στους σκλάβους. Όσοι γλυτώνουν από το σπαθί και τις αλυσίδες, θα «εκπολιτιστούν» από τις άγνωστες σε αυτούς επιδημίες και αρρώστιες της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Κατά τους 17ο 18ο και 19ο αιώνες, έχουμε πια μαζικές μετακινήσεις των Ευρωπαίων στην αποικίες που είχαν δημιουργήσει στο νέο κόσμο, στην Αφρική και στην Ασία.

Παράλληλα χιλιάδες Αφρικανοί σκλάβοι μεταφέρονται αλυσοδεμένοι στις αποικίες της Αμερικάνικης ηπείρου, δεδομένου ότι οι εγχώριοι, προς εκμετάλλευση, πληθυσμοί εξοντώθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, για να χτίσουν με το αίμα τους και τον ιδρώτα τους στις φυτείες και στα ορυχεία, τα παλάτια και τη δόξα των Ευρωπαίων Βασιλέων, τα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών, των μεγαλοκτηματιών και βιομηχάνων στο νέο και παλιό κόσμο, γεμίζοντας με χρυσά νομίσματα τα σεντούκια τους. Μετανάστες δια της βίας και αυτοί, μιας εποχής που οι άνθρωποι με σκούρο δέρμα αποτελούσαν ένα πολύ επικερδές εμπόρευμα.

Η βιομηχανική επανάσταση ταΐζει τις μηχανές της μετανάστες.

Η περίοδος που γέννησε τον καπιταλισμό και το Μαρξισμό κατά τον 19ο αιώνα, κι έγινε γνωστή ως βιομηχανική επανάσταση, ίσως να μην είχε τόσο αλματώδη ανάπτυξη αν δεν είχε βασιστεί πρώτα στην εσωτερική μετανάστευση από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα και αργότερα στην εξωτερική μετανάστευση από τις φτωχές αγροτικές χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, προς αυτές του Βορρά και του νέου κόσμου.

Χιλιάδες αγρότες εγκατέλειψαν αναγκαστικά την ύπαιθρο για να επιβιώσουν και έγιναν εργάτες στις νεοσύστατες βιομηχανίες της Αγγλίας, στα σιδηροδρομικά εργοτάξια, στα ανθρακωρυχεία και τα μεταλλεία της βόρειας Ευρώπης και των ΗΠΑ. Χιλιάδες άτομα ξεσηκώθηκαν από τους τόπους τους και μετανάστευσαν κάτω από τη βία της πείνας και της ανέχειας, για να γίνουν το «καύσιμο» που έκανε τις μηχανές να παράγουν προϊόντα, πολιτισμό και πλούτο για τους λίγους. Η νέα βιομηχανική εποχή είχε ανάγκη σε πρώτες ύλες, πάμφθηνα εργατικά χέρια και εξαντλητική ολοήμερη εργασία. Οι μετανάστες ήταν η τροφή των μηχανών και οι μηχανές πεινούσαν όλο και περισσότερο.

Οι βόμβες δεν είναι διαβατήρια μόνο για το θάνατο.

Καταλυτικό ρόλο στα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα έπαιξαν και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ου αιώνα. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος κατάστρεψε τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ρίχνοντας τες σε οικονομική κρίση και αναγκάζοντας χιλιάδες ανθρώπους να μεταναστεύσουν κυρίως στις ΗΠΑ, που δεν είχαν θιγεί άμεσα από την παγκόσμια σύρραξη και βάδιζαν σταθερά κι ανοδικά προς την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας. Μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στην Ευρώπη η Γερμανία και στην Αμερική οι ΗΠΑ κι ο Καναδάς, άρχισαν σιγά – σιγά να γίνονται οι παγκόσμιες αγορές εργατικής δύναμης, που «εισήγαν» από τα φτωχά και κατεστραμμένα από τον πόλεμο νοτιοευρωπαϊκά και ασιατικά κράτη, μετανάστες εργάτες.

Η ζήτηση όλων αυτών των μεταναστών εργατών, στις παραπάνω χώρες, ήρθε λόγω της τεράστιας οικονομικοτεχνικής ανάπτυξης των μεταπολεμικών χρόνων. Οι ΗΠΑ βγήκαν νικήτριες όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και οικονομικά από τον πόλεμο. Το ίδιο και η Γερμανία, η οποία παρότι ηττήθηκε, κατόρθωσε μέσα σε λίγο διάστημα να γίνει μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης. Έτσι έχουμε το λεγόμενο «Γερμανικό οικονομικό θαύμα», που δεν το έκανε κάποιος άγιος, αλλά μετανάστες από τη νότια Ευρώπη με τα φτηνά εργατικά τους χέρια.

Όσοι δεν έγιναν τροφή για τα κανόνια, έγιναν το γράσο στα γρανάζια των μηχανών για να ανοικοδομηθεί ο ρημαγμένος κόσμος που ξαναέχτιζαν αυτοί που τον κατέστρεψαν πριν. Στο διάστημα 1870-1989, πάνω από 250 εκατομμύρια ανθρώπων μετανάστευσαν ανά την υφήλιο, (από τα οποία 30 με 50 εκατομμύρια προέρχονταν από τις χώρες του 3ου κόσμου) με κύριους προορισμούς τη Βόρεια Ευρώπη, την Αμερικάνικη ήπειρο και την Αυστραλία. Κανένας από αυτούς δεν άφησε το τόπο του για να κάνει τουρισμό.

Το τείχος πέφτει, τα τείχη υψώνονται.

Βερολίνο, Νοέμβριος του 1989. Οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης παρακολουθούν με χαρά και όχι δάκρυα την πτώση του τείχους. Μαζί του, παρακολουθούν και την πτώση του πολιτικού συστήματος που κάποτε είχε εξαγγείλει τη δικτατορία του προλεταριάτου και κατέληξε να ασκεί τη δικτατορία της γραφειοκρατίας και τη θρησκεία των κομμάτων και των ηγετών τους, παρότι πίστευε ότι η «θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Τα δάκρυα θα έρθουν αργότερα όταν διαπιστώνουν ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ο παράδεισος που τους υποσχόταν το «Radio Free Europe»* αλλά η κόλασή τους.

Καραβάνια γυναικών και αντρών παίρνουν τους δρόμους προς τη Δυτική Ευρώπη περιμένοντας να αντικρίσουν τη γη της επαγγελίας. Αντί αυτής θα αντικρίσουν τις βιτρίνες και τα πεζοδρόμια της πορνείας, τις οικοδομές και τους αγρούς της ολοήμερης (και οικονομικά πενιχρής) δουλείας. Από «περήφανους συντρόφους», θα ακούν να τους αποκαλούν κλέφτες, δολοφόνους, άξεστους, βιαστές, ληστές, πουτάνες, τοποθετώντας μπροστά σε κάθεμιά από τις παραπάνω λέξεις και την εκάστοτε χώρα καταγωγής τους. Οι χώρες του Ευρωπαϊκού νότου από παραδοσιακοί εξαγωγείς μεταναστών κάποτε, επιτέλους θα «αναβαθμιστούν» σε εισαγωγείς. Οι δουλειές πάνε καλά αρκεί να έχουμε πάμφθηνα εργατικά χέρια να μας τις κάνουν και νεανικά κορμιά να σβήνουμε τον πόθο μας.

Για πρώτη φορά τα άλλοτε θύματα της μεταναστευτικής εκμετάλλευσης, θα έχουν τη χαρά να γίνουν οι θύτες της. Για πρώτη φορά αυτοί που ένιωσαν το ρατσισμό στο πετσί τους θα έχουν τη χαρά να αισθανθούν φυλετικά ανώτεροι. Η αυγή του 21ου αιώνα θα αναβιώσει και το ξεχασμένο επάγγελμα του δουλεμπόρου. Οι τωρινές φυτείες είναι τα μπουρδέλα, τα στριπτιτζάδικα.,τα χωράφια και τα θερμοκήπια. Οι κατασκευαστικές εταιρίες και τα εργολαβικά συνεργεία. Οι δουλέμποροι δεν κρατούν αλυσίδες αλλά διαβατήρια, οι διαφημίσεις στα σκλαβοπάζαρα δε γράφουν: «πωλούνται υγιέστατοι/ες και νέοι/ες νέγροι/ες για τη συγκομιδή βαμβακιού», αλλά: «Προσεχώς Βουλγάρες» και «Αλβανός για όλες τις δουλειές». Ο βούρδουλας, το μαχαίρι και το μπαρούτι όμως θα παραμείνουν μια διαχρονική αξία.

Τα κλουβιά που πλέουν στη θάλασσα.

Όταν οι σκλάβοι στα λιμάνια της Αφρικής με τις αλυσίδες στα πόδια, αντίκριζαν πρώτη φορά τα πλοία που θα τους μετέφεραν στις φυτείες του νέου κόσμου, τους έπιανε τρόμος. Πίστευαν ότι ήταν τέρατα που θα τους φάνε. Είχαν δίκιο. Στα αμπάρια τους οι σκλάβοι ήταν δεμένοι κι ακίνητοι ο ένας πάνω στον άλλο μέρα-νύχτα ώστε να μη χαραμίζεται ούτε σπιθαμή από τον πολύτιμο χώρο για το φορτίο. Πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και οι φύλακες κάθε μέρα πετούσαν κορμιά στη θάλασσα. Ήταν όμως τυχεροί γιατί έκαναν το ταξίδι δωρεάν. Σήμερα, τριακόσια χρόνια μετά, οι άθλιες βάρκες και τα μικρά σαπιοκάραβα, ξεχειλισμένες με μετανάστες που βουλιάζουν στα πέλαγα της Μεσογείου, είναι τα δισέγγονα εκείνων των δουλεμπορικών. Οι σημερινοί σκλάβοι δεν ονομάζονται πια σκλάβοι αλλά «λαθρομετανάστες».

Έχουν όμως μια ομοιότητα με τους προπαππούδες τους και μία διαφορά: δε φεύγουν μόνοι τους. Τους αναγκάζουν οι πρόεδροι που τους δόθηκε ιερή εντολή από το Θεό να διορθώσουν το λάθος που διέπραξε η γεωγραφία όταν έβαλε το πετρέλαιο της Δύσης στο υπέδαφος της Ανατολής. Και τα ορυκτά κατασκευής ηλεκτρονικών εξαρτημάτων (όπως το κοβάλτιο) στο υπέδαφος της Αφρικής. Κανείς τους δε μεταναστεύει επειδή το θέλει. Από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική και Νότια Ασία οι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν τα κεφάλια τους από τους πυραύλους των F16, την ξηρασία, τα χέρσα χωράφια, τα μολυσμένα ποτάμια και το άδειο τους στομάχι. Οι βιβλικές πληγές προκαλούνται από εκδικητές αγγέλους που δε φέρουν ρομφαίες όπως μας λένε οι γραφές και δε τους φωνάζουν Χερουβείμ και Σεραφείμ, αλλά με περίεργα ονόματα όπως: Union Carbide Corporation, Bayer, Shell, Exon Mobil, Blackwater, Nestle, Siemens, IBM, Dow Chemical, ITT, NATO, U.S. Marines, CIA, MI6, Mosant.

Όσοι γλυτώσουν από τα κύματα ή τις νάρκες των συνόρων, συλλαμβάνονται επειδή είναι «λαθραίοι» και δεν έχουν χαρτιά. Σε αντίθεση με ένα χαρτί που το ονομάζουμε χρήμα το οποίο κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσα στις χώρες. Το ίδιο αυτό χαρτί κάνει και τη μοναδική διαφορά. Οι σημερινοί σκλάβοι πρέπει να το διαθέτουν σε μεγάλη ποσότητα ώστε να δεθούν στις αλυσίδες των δουλεμπορικών και να διασχίσουν τις νοητές γραμμές που έχουν καθοριστεί με διακρατικές συμφωνίες και τις ονομάζουμε σύνορα.

Τα τείχη υψώνονται και νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης χτίζονται στην Ευρώπη ακριβώς εβδομήντα χρόνια μετά από το κλείσιμο τους με το τέλος του Β’ π.π., για να υποδεχτούν αυτούς που τους λένε «λαθρομετανάστες». Το ότι τότε τους έλεγαν: «Εβραίους», «γύφτους», «ομοφυλόφιλους», «κομμουνιστές», «αναρχικούς», είναι αποτέλεσμα καθαρά λεκτικών νεωτερισμών.

Ο Τρόμος του παγκόσμιου τρομοκράτη.

Πολλούς από αυτούς οι δυτικές κυβερνήσεις τους θεωρούν εν δυνάμει «τρομοκράτες» που θέλουν να ανατινάξουν τις πόλεις μας επειδή πιστεύουν σε μια άλλη καταπιεστική θρησκεία που λέγεται Ισλάμ και της αρέσει το αίμα και οι θυσίες, όπως μας λένε. Όχι και τόσο «φιλεύσπλαχνη» όπως ο χριστιανισμός που επί χίλια χρόνια «δίδασκε» την αγάπη και την ειρήνη με την ιερά εξέταση στους Εβραίους, τους Άραβες, τους επιστήμονες και τους καλλιτέχνες της Ευρώπης.

Αυτοί, οι προκαταβολικά καταδικασμένοι πριν τη «τέλεση του εγκλήματος», θεωρούνται από τους δυνατούς και τους χορτασμένους της Δύσης η μεγαλύτερη απειλή. Το ότι καταδικάστηκαν-πριν πάρουν τους δρόμους της προσφυγιάς και της μετανάστευσης- να ζουν ταπεινωμένοι μέσα στην πείνα και οι τόποι τους να συρρικνώνονται καθημερινά από τις συνεχείς εισβολές της Δύσης, είναι μια λεπτομέρεια που λόγω του «πολιτισμού» τους, δε την καταλαβαίνουν. Αυτοί φταίνε για τα δεινά τους, επειδή είναι τρομοκράτες…

«Και αν δεν είναι, σίγουρα θα γίνουν !» Αναφώνησε ο πατήρ Άνθιμος (που κι αυτουνού του το είπε ο Θεός).

Αρχή και τέλος μέσα από τα λόγια ενός πολίτη του κόσμου.

«Ελεύθερο χρήμα, φυλακισμένοι άνθρωποι: Το χρήμα κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς σύνορα, χωρίς τελωνεία, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί φυλακισμένος για το απλό έγκλημα του να είναι «παράνομος», δηλαδή επειδή δεν έχει χαρτιά. Βέβαια, κανείς δε ζήτησε διαβατήριο από το Χριστόφορο Κολόμβο, κανείς δεν απαίτησε άδεια εργασίας ή πιστοποιητικό καλής διαγωγής από τον Φραγκίσκο Πιζάρο ή από τον Ερνάν Κορτές, ούτε από τόσους και τόσους δολοφόνους των ιθαγενών, που διέσχισαν τη θάλασσα από την Ευρώπη της Αναγέννησης ως τις ακτές της Αμερικής. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, αρκετά πιο παλιά, εάν η παγκόσμια αμνησία δεν μας εμποδίζει να ανακτήσουμε την πρώτη μας μνήμη, ας αναρωτηθούμε από πού προερχόμαστε. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν μαύροι; Μπορεί και να ήταν, ποιος ξέρει. Ο ήλιος ανέλαβε να μοιράσει τα χρώματα πολύ αργότερα.

Το ανθρώπινο ταξίδι πάνω στη γη άρχισε από την Αφρική. Από εκεί ξεκίνησαν να κατακτήσουν τον πλανήτη οι πρόγονοί μας. Τώρα είμαστε περισσότερα χρώματα κι από το ουράνιο τόξο, όμως είμαστε όλοι Αφρικανοί μετανάστες. Ακόμη και οι πιο λευκοί από τους λευκούς κατάγονται από την Αφρική. Ίσως αρνούμαστε να θυμόμαστε την κοινή μας καταγωγή (γιατί ο ρατσισμός προκαλεί αμνησία) ή γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως εκείνα τα μακρινά χρόνια η χώρα μας ήταν ολόκληρος ο κόσμος. Ένας απέραντος χάρτης δίχως σύνορα, και πως τα πόδια μας ήταν το μοναδικό απαιτούμενο διαβατήριο.»

(Eduardo Galeano «Καθρέπτες»)

Radio Free Europe ο μεγαλύτερος ραδιοσταθμός της Δυτικής Ευρώπης, που έφτιαξαν οι ΗΠΑ το 1947 με προπαγανδιστικό αντικομμουνιστικό πρόγραμμα σε 24ωρη βάση, ο οποίος εξέπεμπε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε πάνω από 30 γλώσσες

Ευάγριος Αληθινός

* Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Μάρτη του 2010 στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις. Η αναδημοσίευσή και κοινοποίησή του είναι κάτι παραπάνω από επιθυμητή, ακόμη και χωρίς καμία αναφορά στο συγγραφέα του. Απαγορεύεται ρητώς η αναδημοσίευσή του από αστικά-εμπορικά Μ.Μ.Ε.

Αυτά έλεγε ο Σύριζα για τις καταλήψεις πριν από 5 μήνες

Αυτά έλεγε ο Σύριζα για τις καταλήψεις πριν από 5 μήνες. Τότε μπορούσε όμως να τις εκμεταλλευτεί πολιτικά και επικοινωνιακά προβάλλοντας ένα μαχητικό αριστερό προφίλ.

Τελικά πήγε και ταμείο στο τέλος όπως είδαμε τον Γενάρη συγκεντρώνοντας 36% στις εκλογές δηλαδή 32 μονάδες πάνω από το ποσοστό που συγκέντρωνε πριν από κάποια χρόνια. Αλλά πλέον, ενώ εξαργύρωσε πολιτικά τις προηγούμενες καταλήψεις που συμμετείχε, παραθέτει μια διαφορετική άποψη σχετικά με την Κατάληψη της Πρυτανείας προς αλληλεγγύη στους 10 πολιτικούς κρατούμενους και απεργούς πείνας για πάνω από 40 μέρες, που ζητούν την κατάργηση των τρομονόμων (187 & 187Α), του κουκουλονόμου, των φυλακών τύπου Γ, καθώς επίσης την οριοθέτηση της χρήσης του DNA, την απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού και την άρση της ποινικοποίησης συγγενικών και συντροφικών σχέσεων των κρατουμένων.

Και λέμε ο Σύριζα και όχι η νεολαία του καθώς είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι η νεολαία του είναι μια αποκλίνουσα ομάδα από την καθεστωτική του γραμμή. Ο Σύριζα πολλές φορές έχει θολώσει τα νερά ανακατεύοντας την τράπουλα των συνιστωσών του ρίχνοντας την ευθύνη στο αιώνιο άλλο, αλλά από την νεολαία του δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί. Είναι αυτή που είναι η πρώτη του και μοναδική γραμμή, σε καταλήψεις που στηρίζει ή οργανώνει, καθώς μια κατάληψη δεν συνάδει με την εικόνα των κοστουμαρισμένων του τσοπάνηδων. Οπότε στέλνει τα πρόβατα όπως κάνουν άλλωστε όλα τα κόμματα με τις νεολαίες τους. Να σημειώσουμε ότι εκλεκτά φυντάνια όπως ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης,(νυν Υφυπουργός) έχουν προέλθει από αυτή τη νεολαία, για αυτούς που δεν βλέπουν το προφανές.

Πλέον όμως δεν τον ικανοποιούν πολιτικά, χαλάνε το ευρωπαικό του προσωπείο και την αποδοχή από το 32% των κεντροδεξιών ψηφοφόρων του και από τους φετινούς φίλους του των ΑΝΕΛ. Φοβάται ότι θα χάσει την θεσμική του αίγλη και θα ξαναπέσει στο βούρκο του 5%. Οι καταλήψεις δεν χωρούν στο δικό του σοσιαλιστικό ορίζοντα. Οι καταληψίες αντιεξουσιαστές πλέον είναι οι βάρβαροι, αυτοί που κλείνουν τα πανεπιστήμια και πετάνε έξω τους πρυτάνεις, αυτοί που παρακωλύουν το διδακτικό έργο και τα ερευνητικά του προγράμματα, αυτοί που κηλιδώνουν την δημοκρατία των πολλών, αυτοί που έχουν θέση στις φυλακές και στα νοσοκομεία.

The Lie We Live – Το ψέμα στο οποίο ζούμε (Video)

In the video, Spencer Cathcart questions our freedom, the education system, corporations, money, the American capitalist system, the US government, world collapse, the environment, climate change, genetically modified food, and our treatment of animals.

http://theliewelive.blogspot.gr/

Η Θεσμοποίηση των θεσμών

‘’To σπουδαιότερο έργο που πρέπει να φέρουμε εις πέρας στην ζωή μας είναι να ανατινάξουμε όλους τους υπάρχοντες θεσμούς-να τους καταστρέψουμε’’
Henrik Ibsen

Κάποιοι επιζητούν μια ελευθερία την οποία δεν έχουν γνωρίσει με αποτέλεσμα μια διαφορετική νοηματοδότηση ,κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.Ψήγματα ελευθερίας βρίσκονται σε μεμονωμένες στιγμές αναζήτησης αναρχικών κοινωνικών χαρακτηριστικών και δίνουν μια ελαφρά γεύση από κάτι το πολύ μεγαλύτερο.Κάποιοι άλλοι από την άλλη πλευρά υπερθεματίζουν για μια ελευθερία η οποία κηδεμονεύεται απο αστικά κόμματα με αριστερό προφίλ και για κάποιες επιπλέον κοινωνικές παραχωρήσεις.Ας το δούμε όμως λίγο εκτενέστερα.

Η ελευθερία βρίσκεται όταν δημιουργείς περισσότερα από όσα ασπάζεσαι.Και αυτό είναι κάτι που πολλοί δεν έχουν διαπιστώσει ακόμα καθώς η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης έκφρασης και δημιουργίας είναι η παγίδα της θεσμισμένης κανονικότητας.Είναι ένας μηχανισμός εκπαίδευσης πάνω σε αποδεκτά πλαίσια συμπεριφοράς ,αντίληψης και σκέψης.Απόρροια όλης αυτής της τεχνητής αποδοχής κατευθυντήριων γραμμών είναι οι θεσμοί.Και τα κοινωνικά τους όργανα. Η οικογένεια,το σχολείο,η θρησκεία,το κράτος,οι επιχειρήσεις.

Ας δούμε όμως πως η αστική ηθική δικαιολογεί αυτούς τους θεσμούς προτάσοντας κάποιες επίπλαστες αναγκαιότητες για την ύπαρξή και την συντήρησή τους.Όπως την βιολογική αναπαραγωγή για την σύσταση μιας οικογένειας,την παραγωγή προιόντων για τις επιχειρήσεις,την μόρφωση για το σχολείο,την διακυβέρνηση για το κράτος και την λατρεία κάποιου θεού για την θρησκεία.Ή κατα την δική μας ανάλυση την ανατροφή πειθήνιων παιδιών με πατριαρχική αντίληψη για την σύσταση οικογένειας ,την γιγάντωση του καπιταλισμού και την μέγιστη άντληση υπεραξίας και εκμετάλλευσης των μισθωτών για τις επιχειρήσεις ,την αποχαύνωση των παιδιών και την καλλιέργεια αστικών αντιλήψεων για το σχολείο,την άσκηση εξουσίας,τον εκμαυλισμό και την προστασία των αφεντικών για την άσκηση του ανηλεή καπιταλιστικού πολέμου για την ύπαρξη του κράτους και τέλος την καλλιέργεια του μεσσιανισμού και την αποδοχή κάποιας ανώτερης εξουσίας πέραν  της εγκόσμιας για την λατρεία κάποιου θεού.

Πάντα επίσης υπάρχουν και οι κοινωνικές θέσεις και σχέσεις πίσω από αυτούς τους θεσμούς.Και πάντα εδράζονται σε ένα εξουσιαστικό και ιεραρχικό  πλαίσιο.Αυτές οι θεσμισμένες σχέσεις λοιπόν είναι πάντα σχέσεις εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου και μια ενδεχόμενη αμφισβήτησή τους καταλήγει σε μερική ή ολική ρήξη αυτών των σχέσεων με τις ανάλογες κυρώσεις.Αυτή η άσκηση εξουσίας  είτε παίρνει την μορφή της πολιτικής εξουσίας  είτε ασκείται σαν βιοεξουσία όπως την ανέλυσε ο Φουκώ.Γονιός-Παιδί,Αφεντικό-Εργάτης,Καθηγητής-Μαθητής,Κυβερνήτης-Πολίτης,Ιερέας-Πιστοί.Κάθε σχέση τέτοιας μορφής βέβαια για την συντήρησή της επιφέρει και την ανάλογη ιδεολογική και υλική καταστολή των αντιφρονούντων. Έχουμε μάθει λοιπόν να μην επαναστατούμε γιατί οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί δεν περιλαμβάνουν  την επανάσταση σαν ρεαλιστική πράξη και την τιμωρούν όπου αυτή εμφανίζεται.

Μια πολύ ρηχή ανάλυση η οποία χρήζει πολύ βαθύτερης ανάγνωσης που όμως πάντα καταλήγει στην μακροημέρευση του καπιταλισμού και των αφεντικών και στην καταρράκωση,τον εξευτελισμό και την ισοπέδωση των εργαζομένων και δη των πολιτικά αντιφρονούντων εργαζομένων.

Γιατί όμως πρέπει να γίνεται μια ακόμα βαθύτερη κριτική στους θεσμούς ;Επειδή πρόκειται για θεσμούς ,επειδή δεν είναι φυσικοί,επειδή καλύπτουν και εμποδίζουν τα φυσικά δεδομένα και τον φυσικό ρου της ιστορίας.Και κάθε σύστημα πέρα από το αναρχικό που στοχεύει στην κατάργηση των θεσμών,είναι ένας θεσμός. Η ισότητα όπως υποστήριξε και ο Ρουσσώ, υπήρχε στη φυσική κοινωνία και καταργήθηκε όταν δημιουργήθηκε ο θεσμός της εξουσίας και της ιδιοκτησίας. Είναι παράλογη λοιπόν η αντικατάσταση ενός κοινωνικού θεσμού από κάποιον άλλο είτε αυτός εκπορεύεται από την δεξιά ,είτε από την αριστερά.Και όπως γράφει και ο Πεσσόα ‘’Είτε μια κοινωνία μπορεί να είναι φυσική,είτε είναι κατ’ουσίαν θεσμός,οπότε είναι αδύνατον να γίνει ποτέ φυσική.Αν η κοινωνία μπορεί να είναι φυσική,τότε μπορεί να είναι δυνατή και μια αναρχική ή ελεύθερη  κοινωνία,επειδή μόνο αυτή θα ήταν μια κοινωνία ολωσδιόλου φυσική.’’

Φοβόμαστε την ελευθερία.Η ανθρώπινη επιθυμία για εξουσία και εξουσιασμό είναι τόσο μεγάλη που οι περισσότεροι δηλωνουν υπέρμαχοι αυτών των θεσμών,υπέρμαχοι αυτού του εξουσιασμού,υπέρμαχοι των καταπατητών της ελευθερίας.Αυτός ο φόβος μπροστά στην ελευθερία όπως λεγεται και το ομώνυμο βιβλίο του Έριχ Φρομ ,είναι ο μοχλός ο οποίος συντηρεί αυτούς τους θεσμούς και τους διατηρεί στο διηνεκές.Είναι λοιπόν η ενεργητική προσωπική καταστολή της ανθρώπινης έκφρασης και ελευθερίας αυτή που συντηρεί το παγκόσμιο ανελευθεριακό γίγνεσθαι σε όλες τις εκφάνσεις του.

Eκτός επίσης από την κουλτούρα της κυραρχίας ,οι θεσμοί δημιουργούν και την εθνική συνείδηση.Την εθνική συνείδηση που σημαίνει αίμα μεταναστών και πνιγμούς στο Αιγαίο.Η εκπαίδευση,η στρατιωτική θητεία,ο κρατικός μηχανισμός.Το πιο χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα μεθοδευμένης ενίσχυσης της εθνικής συνείδησης , μετά τον συμβιβασμό του 1867 με τον οποίο οι Ούγγροι εξασφάλισαν την αυτονομία τους και ο οποίος στη θέση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας δημιούργησε τη δυαδική μοναρχία, την Αυστροουγγαρία, είναι η περίπτωση τηςΤσεχίας.Οι Τσέχοι κατοικώντας εντός των ορίων της αυτοκρατορίας ,αξίωναν ίση μεταχείριση με τους Ούγγρους αλλά βρήκαν μπροστά τους την αδιάλλακτη σταση της γερμανικής μειονότητας της Βοημίας που ήταν και οικονομικά κυρίαρχη.Οι Ούγγροι επίσης διαφωνούσαν στην «τριαδική λύση», παρά το ότι ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ ευνοούσε μια τέτοια λύση. Οι Τσέχοι λοιπόν αντιδραστικά ίδρυσαν τους δικούς τους θεσμούς (τράπεζες, σχολεία, πανεπιστήμια κ.λ.π.), που λειτούργησαν ως πρόδρομοι εθνικοί θεσμοί προετοιμάζοντας την μετάβαση στο τσέχικο κράτος.Παρά το ότι είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα σύνδεσης θεσμών και εθνικής συνείδησης, είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουμε τις ιστορικές συνθήκες που πρέπει να τυγχάνουν και ανάλογης με αυτές ,ανάλυσης.

Πρέπει επίσης να κοιτάξουμε εκτός από τις πηγές δημιουργίας τους και στα εργαλεία και τους μηχανισμούς οι οποίοι τους συντηρούν.Πρέπει να κοιτάξουμε στο πως αυτοί οι θεσμοί θεμελιώνονται και αναπαράγονται.Πρέπει να κοιτάξουμε στην θεσμοποίηση των θεσμών και στο ευρύτερο πλαίσιο εννοιών και λόγου(discourse όπως έλεγε ο Φουκώ) το οπόιο θεσμοθετεί στις συνειδήσεις των ατόμων  την αναγκαιότητα της ύπαρξης των θεσμών.Η ανθρώπινη συμβατική σκέψη λοιπόν έχει μάθει να ενεργοποιείται σε ορισμένα ερεθίσματα και πλαίσια τα οπόια έχουν ρυθμιστεί όχι από καταβολής κόσμου αλλά με την άνθηση ορισμένων θρησκειών που οδήγησαν σε μια συγκεκριμένη πεπατημένη περί ανάθεσης των ζωών μας σε εγκόσμιους ή υπερφυσικούς εξουσιαστές,την καταβολή της μικρότερης δυνατής προσπάθειας και σκέψης και την καλλιέργεια μιας ηθελημένης δουλικότητας στο πλαίσιο της μικρότερης δυνατής συγκρότησης των ζωών μας και των κοινωνικών σχέσεων γύρω μας.

Οι άνθρωποι λοιπόν του σήμερα δεν έχουν μάθει να δρουν και να πράττουν έξω απο αυτά τα θεσμισμένα πλαίσια αποδεκτών συμπεριφορών και αντιλήψεων γιατί ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι αυτά τα πλαίσια είναι θεσμισμένα και όχι φυσικά.Υπάρχουν αμέτρητα κοινωνικά πειράματα που μαρτυρούν αυτή την κατευθυνόμενη συμπεριφορά όπως αυτό του διάσημου βιολιστή Joshua Bell όπου ινκόγκνιτο παίζει βιολί σαν πλανόδιος μουσικός στον σταθμό του μετρό της Ουάσινγκτον και μόνο 6 άτομα στάθηκαν να τον ακούσουν ,από τα χιλιάδες που πέρασαν μέσα στα 45 λεπτά που κράτησε το πείραμα.Για την ιστορία 2 μέρες πριν αυτό το πείραμα ο Joshua Bell επαιξε στο Μέγαρο της Βοστώνης κάνοντας sold out με μέση τιμή εισητηρίου γύρω στα 100 δολλάρια.

Ή τον διεθνού φήμης street artist Banksy όπου στο Central Park της Νέας Υόρκης πουλούσε έναντι 60 δολλαρίων τους πίνακές  του και κατάφερε να προσελκύσει μόνο 4 άτομα βγάζοντας 420 δολλάρια ενώ κάποια χρόνια πριν αυτό το πείραμα είχε πουλήσει 2 έργα του γύρω στα 2.500.000 δολλάρια.Η αναγραφή των πειραμάτων είναι ενδεικτική και γίνεται μόνο για την κατανόηση του μηχανιστικού πλαισίου το οποίο ορίζει τις συμβατικές κατα πλειοψηφία σκέψεις του 21^ου αιώνα.Γιατί όταν ο καπιταλισμός βρισκόταν σε περιόδους άνθησης και πετούσε κανένα ξεροκόματο παραπάνω οι περισσότεροι σιωπούσαν για το πως ο καπιταλισμός λειτουργεί και πατάει επι πτωμάτων για την ευημερία λίγων ενώ τώρα εν καιρώ κρίσης οι ίδιοι στρέφονται σε αριστερά κόμματα και εντοπίζουν το πρόβλημα στο περίβλημά του και όχι στο κέντρο του που είναι οι θεσμοί.Ίσως τελικά ο Όργουελ να έσφαλε όταν μίλησε για το καθεστώς της Διπλής σκέψης και τελικά να πρόκειται για μια μονής κατεύθυνσης σκέψη που λειτουργεί υπερ της κοσμικής εξουσιολαγνείας.

Μια ελεύθερη κοινωνία λοιπόν μπορεί να φαντάζει ουτοπία αλλά αυτή η πορεία προς την ελευθερία είναι αυτή που μπορεί να εισάγει έναν ρεαλισμό στις αρετές και τις αξίες τις οποίες προπαγανδίζουν οι αναρχικοί.Ακόμα και αν στην πραγματικότητα μια ρεαλιστική στόχευση είναι αδύνατη γιατί η θεσμοθετημένη αντίληψη περι ρεαλισμού λειτουργεί καταστροφικά όντας μέρος του εξουσιαστικού πλαισίου που αναλύσαμε παραπάνω ,αναγάγοντας σαν μονες αρετές την επαγγελματική ανέλιξη και την ανάβαση στις ιεραρχικές σκάλες του κεφαλαίου,αυτή η πορεία της λεκτικής και πρακτικής αμφισβήτησης κάθε θεσμού ,κάθε θεσμοθετημένης αντίληψης που αντιβαίνει στην ολοκληρωτική καταστροφή τους,κάθε υπόστασης που στοχεύει στην ανελευθερία και στην καθυπόταξη των πολλών από τους λίγους ,είναι αυτή που έχει αξία στις καρδίες μας και δίνει αξία και νόημα στα προτάγματά μας.Η ελεύθερη κοινωνία λοιπόν βρίσκεται στο τώρα και όχι σε μια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον,συναντάται και παίρνει μορφή στις σκέψεις μας ,στις σχέσεις μας και στις δράσεις μας που βασίζονται στην αντιεξουσία ,στην αυτοοργάνωση και στην καταστροφή κάθε φορέα κύησης ανελεύθερων στάσεων και αντιλήψεων.

ValueValuer

Δημοσιεύτηκε και στην πανελλαδική εφημερίδα δρόμου Άπατρις στο φύλλο Φεβρουαρίου-Μαρτίου 2015.

Όταν η ανθρώπινη βλακεία συναντά την νεοφιλευλεύθερη επέλαση (Atenistas-TEDx)

Tον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνεχώς νέες μορφές εθελοντισμού να εμφανίζονται και νέα προσχήματα να αναδύονται για την θεμελίωση τους. Το κράτος αφού έχει ισομοιράσει την ευθύνη τις οικονομικής κρίσης, άρχισε να θέτει και νέους όρους για την υπέρβαση αυτής της κρίσης. Η νέα νοοτροπία που αναπτύσσεται μετά την αφομοίωση και την εσωτερίκευση αυτής της ευθύνης από τα παντός είδους φιλήσυχα και ειρηνοποιά κοινωνικά υποκείμενα είναι η προσπάθεια διαχείρισης αυτής της κρίσης και η υποκατάσταση του κράτους εκεί που ηθελημένα απουσιάζει. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος που ορίζει την επαναστατικότητα σαν εργαλείο διαχείρισης της κρίσης και ως το χρύσωμα του χαπιού στην αρρώστια του συστήματος και όχι σαν μια πρακτική για  την ανατροπή του. Αυτή είναι όμως η μια όψη του νομίσματος.

Εθελοντισμός και ανθρώπινη βλακεία

Η άλλη όψη του νομίσματος που πραγματώνεται πάνω στην ηλιθιότητα και λειτουργεί περισσότερο σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας είναι η κατευθυνόμενη αποβλάκωση. Αυτή δεν καλείται να διαχειριστεί την υπάρχουσα κρίση αλλά καλείται να αποβλακώσει και τον τελευταίο ζωντανό περιτυλίγοντάς τον με σερπαντίνες, χρώματα και μπουκάλια αναψυκτικών για την διάσωση της φώκιας στη Χονολουλού. Παραδείγματα ταξικά ασυνείδητων υποκειμένων με ψυχοτραυματικούς συνδέσμους ηλιθιότητας όπως οι ατενίστας και οι ΜΚΟ ή οι φοιτητικοί οργανισμοί που μαζεύουν τις τσίχλες από τα παγκάκια περισσεύουν.

Οι λοβοτομημένοι είναι αρκετοί μόνο που δεν υπάρχουν περιθώρια για χαζοχαρούμενα παιδάκια που δεν ξέρουν που να ξοδέψουν το παραπάνω χαρτζιλίκι που τους έδωσε ο μπαμπάς. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλους ψυχασθενικούς που επειδή είχε τελειώσει το τσάι από φύκι Νεκράς Θάλασσας ή η ζεστή σοκολάτα με τριμμένη ταραμοσαλάτα αποφάσισαν να βγούν στο δρόμο και να βαφτίζουν το μάζεμα τσίχλας από παγκάκια σε προσπάθεια ενασχόλησης με τα κοινά. Και για να τελειώνουμε.

Το να ξύνεις τσίχλες από τα πεζοδρόμια ή να καθαρίζεις τοίχους από τις αφίσες τη στιγμή που στο διπλανό στενό πεθαίνει κόσμος και δε λες κουβέντα γι’ αυτό δεν είναι ακτιβισμός. Είναι κοινωνική αφασία. Και σε κάνει να φαίνεσαι απάνθρωπος. Και κτήνος. Τα τετ-α-τετ με τον Καμίνη ο οποίος λέει δημόσια ότι οι ατενίστας είναι η αγαπημένη του ομάδα πολιτών  δεν είναι ακτιβισμός, είναι ψυχιατρική νόσος. Το να ντύνεις με πουλόβερ τα δέντρα στην πλατεία Κλαυθμώνος, εκεί που ο Καμίνης τα Χριστούγεννα του 2011 είχε ξηλώσει τα παγκάκια για να μην κοιμούνται εκεί οι άστεγοι, ενώ το 2012 βρέθηκαν σε κάδους σκουπιδιών δίπλα στο Δημαρχείο πεταμένες κουβέρτες, ρούχα και παιχνίδια που είχαν συγκεντρωθεί για άπορα παιδιά με τον Καμίνη να δηλώνει ότι τα πέταξαν γιατί ήταν τόσα πολλά που δε χωρούσαν στις αποθήκες του δήμου, δεν είναι ακτιβισμός.

Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.Και καθώς αλλάζουν οι λέξεις αλλάζουν και οι έννοιες, αλλάζει και η κοινωνική αφομοίωση των εννοιών. Οι ατενίστας λοιπόν βαφτίζονται ακτιβιστές όπως οι Χρυσαυγίτες βαφτίζονται αγανακτισμένοι πολίτες, όπως η αλλοτρίωση του κέντρου και το rethinkAthens βαφτίζονται εξευγενισμός, όπως οι κοινωνικοί αγωνιστές βαφτίζονται τρομοκράτες, όπως ο Θεοφίλου βαφτίζεται ένοχος, όπως τα σχέδια για την Λαμπεντούζα βαφτίζονται σχέδια διάσωσης.

Νεοφιλελεύθερη επέλαση και Εθελοντισμός-Βλέπε TEDx

Ας περάσουμε όμως τώρα στον άρδην νεοφιλελεύθερο εθελοντισμό και την διαστρεβλωμένη έννοια του εθελοντισμού που προωθούν τα απανταχού αφεντικά για να εκμεταλλευθούν ημιμαθή παιδάκια που ψάχνουν μια κοινωνική διέξοδο. Mια καλυμμένη μορφή στυγνής εκμετάλλευσης που προωθείται με το με το επιχείρημα της απόκτησης εμπειρίας και προϋπηρεσίας είτε σε μεγάλες εταιρείες, είτε σε δικηγορικά γραφεία ή ακόμη -και ως επί το πλείστον- σε Μ.Κ.Ο, η εργοδοτική πλευρά επιλέγει να απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της αμισθί με κάποιες ίσως στοιχειώδεις παροχές, περνώντας μάλιστα αυτή την τακτική ως αυτονόητη και απαραίτητη.

Μπορούμε να εστιάσουμε στο φαινόμενο TEDx,το οποίο είναι το παράδειγμα που καθρεφτίζει ιδεολογικά όλες τις παραπάνω τακτικές αποπροσανατολισμού απο την καθημερινόητα βαφτίζοντας μιζέρια όσους αντιτάσσονται στην νεοφιλελεύθερη επέλαση. Οι διοργανωτές του ΤΕDxπροσπαθούν να μας πείσουν ότι μια αχτίδα αισιοδοξίας έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει. Πρόκειται για μια ιδέα του αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Σαούλ Γούρμαν, ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ξεκίνησε την οργάνωση συνεδρίων με θέμα «Ιδέες που αξίζει να διαδοθούν». Το 2001, ο εκδότης Κρις Άντερσον αγόρασε τα δικαιώματα της διοργάνωσης και μετέτρεψε τις μέχρι τότε σκόρπιες συναντήσεις στη σφιχτή λειτουργία μιας Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης. Η Κοινωνία των Πολιτών, έρχεται για ακόμα μια φορά, ως Μεσσίας, να μας γλιτώσει από το τέλμα των παραδοσιακών δομών.

Η περιγραφή του ιδανικού ομιλητή αυτού του αφήνει λίγες αμφιβολίες για τον προσανατολισμό αυτού του event και η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας και του ιδιωτικού τομέα σαν τους μοναδικούς τομείς προόδου και ευημερίας (ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και τις περιβαλλοντολογικές συνέπειες) μας προϊδεάζουν για το ποιόν των ομιλητών. Τις υποψίες μας έρχεται να επιβεβαιώσει και ο αμερικανός Νικ Χανάουερ, ο οποίος το 2012, κατήγγειλε ότι λογοκρίθηκε και η ομιλία του δεν ανέβηκε ποτέ στον ιστότοπο της διοργάνωσης, γιατί αναφερόταν στην οικονομική ανισότητα των ΗΠΑ και τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν οι φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου στο σύνολο της οικονομίας.

Ένα άλλο παράδειγμα ομιλητή που μας υποδεικνύει τον ρόλο που ήρθε να διαδραματίσει το TEDxείναι αυτό του Ματθαίου Γιωσαφάτ, ο οποίος είναι κατά πολλούς ο επιφανέστερος εκ των ψυχαναλυτών στην Ψωροκώσταινα. Η επιλογή του Γιωσαφάτ δεν ήταν τυχαία καθώς μαθαίνουμε από το βιβλίο του «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», πως οι μπαχαλάκηδες (sic) είναι ψυχικώς διαταραγμένα παιδιά των Βορείων Προαστίων που οι μαμάδες τους δεν τα θήλασαν και δεν τα αγάπησαν όσο έπρεπε στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, με αποτέλεσμα να εκθρέψουν ένα μίσος για την κοινωνία, το οποίο και εξωτερικεύουν με το να σπάνε τράπεζες και… γήπεδα.

Η ομιλία του είχε ως κεντρικό νόημα την Παγκάλια ρήση «Μαζί τα φάγαμε». Ο στοχαστής Γιωσαφάτ μίλησε για μια κοινωνία σε διάλυση, χωρίς να αναφέρεται στις οικονομικές προεκτάσεις του όλου προβλήματος. Περιγράφει μια κατάσταση ανομίας (όχι φυσικά από την πλευρά του κράτους και της εξουσίας), όπου οι βασικές παθογένειες της κοινωνίας αφορούν τονυπερκαταναλωτισμό και την απουσία ομαδικού πνεύματος. Αυτή τη δεύτερη έρχεται να διορθώσει το TEDx, που μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Αξίζει τώρα να αναφέρουμε ότι το αντίτιμο της εισόδου στoΤEDxAcademyανέρχεται στα 50 ευρώ ενώ το αντίτιμο της εισόδου σε ένα TEDxeventανέρχεται στα 65 ευρώ. Στα πλαίσια της διοργάνωσης αυτής θεσπίστηκε και ένα νέο εισιτήριο, του δωρητή-χορηγού, στην τιμή των 200 €, ενώ υπάρχουν διάφορα «επίπεδα» συνδρομής που κυμαίνονται από 3.750$ για την απλή συμμετοχή έως και 125.000$, ποσό που σας χρήζει «ευεργέτη». Τέλος, αν δεν θέλετε να περιμένετε με τον λαουτζίκο μέχρι να ανέβουν κάποια από τα πολυπόθητα βίντεο με ομιλίες στο You Tube, μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά ένα συνέδριο, για το συμβολικό ποσό των 600$, ενώ τα δύο κοστίζουν 1.000$.

Όσον αφορά τους εθελοντές που τρέχουν από πίσω όλη την διοργάνωση, πάντα με το προκάλυμμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της υποτιθέμενης κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοί αναδεικνύονται, όπως πάντα τελικά, σε προνομιακά «θύματα» εργασιακής εκμετάλλευσης. Η εύλογη απορία που δημιουργείται, εφόσον πρόκειται για μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ο οποίος δεν πληρώνει τους ομιλητές, δουλεύει ως επί το πλείστον με εθελοντές, υποστηρίζεται από ένα ιδιαίτερα εκτενές δίκτυο χορηγών (εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, πολυεθνικές, αλυσίδες καταστημάτων σίτισης, εφημερίδες, ξενοδοχεία, τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανίες ακόμα και πρεσβείες), είναι το πού διοχετεύονται τα χρήματα που προκύπτουν από όλα αυτά τα είδη συνδρομών;

Το TEDxπάντως δεν μένει μόνο εκεί. Η πρωτοβουλία Human Grid που προωθεί, αφορά τη χαρτογράφηση των εθελοντικών οργανώσεων και των συλλογικών πρωτοβουλιών, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι πολίτες να ξέρουν που μπορούν να απευθυνθούν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Φυσικά, οι περισσότερες από τις θέσεις όπου κάποιος μπορεί να προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του, δεν αφορά την πραγματική προσφορά σε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας ή στη διάσωση του περιβάλλοντος αλλά στην εξοικονόμηση πόρων των ίδιων των ΜΚΟ (γραμματειακή υποστήριξη, τηλεφωνικά κέντρα, στελέχωση γραφείων κλπ).

Και αν η απλή καταγραφή των εθελοντικών οργανώσεων σε ένα διαδικτυακό χάρτη, φαίνεται σχετικά αθώα, δεν συμβαίνει το ίδιο με το workshop εκπαίδευσης ΜΚΟ για την αξιοποίηση των εθελοντών τους, που διοργάνωσε το Volunteer4Greece, μια διαδικτυακή πλατφόρμα αναζήτησης εθελοντικής εργασίας. Είναι πασιφανές πως το TED περνά στην επόμενη πίστα: από την απλή προώθηση της ιδέας του εθελοντισμού, στη δημιουργία της αντίστοιχης φάμπρικας.

Γιατί στην Ελλάδα των 1.345.387 (καταγεγραμμένων) ανέργων, είναι μιζέρια, σπατάλη δημιουργικών δυνάμεων, ακόμα και ένδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς των πολιτών να διεκδικούν θέσεις εργασίας, αξιοπρεπή αμοιβή και όρους εργασίας, συλλογικές συμβάσεις εργασίας αλλά δεν είναι επουδενί ντροπή και πλήρης υποταγή στα συμφέροντα των κάθε είδους αφεντικών, η διαφήμιση της δωρεάν εργασίας και τα προγράμματα εκπαίδευσης των πολύ συχνά κρατικοδίαιτων και κατά τα άλλα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για την εύρεση και την αξιοποίηση δωρεάν ανθρώπινου δυναμικού. Όχι. Αυτό είναι φρέσκο, χαρούμενο, ακομπλεξάριστο, τρέντι.

ValueValuer

Υ.Γ. Οι πληροφορίες και αποσπάσματα για το TEDx πάρθηκαν από το freequencyradio.wordpress.com και αξίζει να ανατρέξετε εκεί για περισσότερες πληροφορίες.

To κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ‘Απατρις στο τεύχος Απριλίου 2014.

Πολεοδομική ανάπλαση και βιοτική υποβάθμιση – Remap/Rethink Athens

Τριστάν Τζαρά: «Ιδού ένας κλονιζόμενος κόσμος και οι καλλιτέχνες ψευδογιατροί που ανησυχούν για τον καλλωπισμό του». 

Αναπλάσεις, υποβαθμίσεις, εξευγενισμός, πολεοδομία, realestate, σύγχρονη τέχνη, γκαλερίστες, επιμελητές, εγκληματικότητα, μπάτσοι. Ας προσπαθήσουμε να συνδέσουμε κάποιες έννοιες που από μακριά δείχνουν ασυσχέτιστες αλλά τελικά τις ενώνουν πάρα πολλά.

Όταν η ανάπλαση φοράει το κουστούμι της τέχνης – Bienalle& Remap

Στην αρχή ήταν η 1^η Mπιενάλε της Αθήνας, που με τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες και φανφάρες που αρμόζουν σε ανάλογα καλλιτεχνικά γεγονότα από την ελίτ των απολιτίκ σάπιων καλλιτεχνικών κύκλων, άνοιξε τις πύλες της τον Σεπτέμβριο του 2007. Οι επιμελητές (Αυγουστίνος Ζενάκος, πρώην τεχνοκριτικός στο Βήμα, η διευθύντρια του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, Ξένια Καλπακτσόγλου, ιδιοκτησίας Δάκη Ιωάννου κι ο καλλιτέχνης Poka Yio, Πολύδωρος Καρυοφύλης) ξεκίνησαν, προεξοφλώντας φυσικά την στήριξη του συγκροτήματος Λαμπράκη και του Δάκη Ιωάννου (ιδιοκτήτης μιας από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές της χώρας, της J&P Αβαξ).

Η Μπιενάλε μαζί με συγκεκριμένους επιχειρηματίες, συμμετέχουν ενεργά και στην διεξαγωγή του Remap KM. Το RemapKM ξεκίνησε επίσης το 2007 και είναι μια διεθνής διοργάνωση σύγχρονης τέχνης. Η συνεργασία είναι εμφανής στα εξής σημεία: Πρώτον στην παραχώρηση χώρων για εκθέσεις και μουσικές εκδηλώσεις. Δεύτερον, η Μπιενάλε επικοινωνεί το RemapKM ως καλλιτεχνικό γεγονός που συμβαίνει στην Αθήνα, όπως κάνει και με πολλά άλλα.

Το μοντέλο της υποβάθμισης περιοχών για να μειωθεί η αξία των ακινήτων και να αγοραστούν από μεγαλοεπενδυτές αντί ενός πινακίου φακής, και μετά αναβαθμίζοντας και πάλι την περιοχή να τα μοσχοπουλήσουν στις 10πλάσιες τιμές είναι γνωστή πρακτική που εφαρμόζεται παγκοσμίως. Υποκινώντας αρχικά το στοίβαγμα μεταναστών 10-10 σε ετοιμόρροπες γκαρσονιέρες, μετακινώντας την πιάτσα της πρέζας με την συνδρομή των μπάτσων και προωθώντας την μικροπαραβατικότητα, το κράτος καταφέρνει να υποβαθμίσει συγκεκριμένες περιοχές για να τις αγοράσουν τα φιλαράκια του, οι επενδυτές, σε εξευτελιστικές τιμές. Μετά, αναγγέλοντας μια υποτιθέμενη ανάπλαση, είτε διώχνει τους μετανάστες από τα σπίτια τους καθώς ανεβαίνουν και πάλι οι τιμές, είτε τους απομακρύνει από κατειλημμένους χώρους και πάλι με τη συνδρομή των μπάτσων.

Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Κεραμεικού-Μεταξουργείου όπου και λαμβάνει χώρα η Μπιεναλε και το Remap. Hκ. Ελένη Τζιρτζηλάκη (αρχιτέκτονας) αναφέρει: Μέσα από το ΔΝΑ (Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής) είχαμε αντιμετωπίσει εδώ και χρόνια το ζήτημα του εκτοπισμού των κατοίκων από επενδυτές στην περιοχή. Οι κάτοικοι των κτηρίων αναγκάζονται να φύγουν όπως όπως για να πάνε να ζήσουν σε άλλες περιοχές στην περιφέρεια της Αθήνας ή ακόμη κάποιοι μουσουλμάνοι να επιστρέψουν στην Κομοτηνή ή αν πρόκειται για άστεγους μετανάστες να βγουν στον δρόμο. Επίσης ξέραμε ότι σε πολλά εγκαταλειμμένα σπίτια είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο μετανάστες (και όχι μόνο) και υπήρχε και μια γνωστή κατάληψη.

Όπως μετά έμαθα πρόκειται για επενδυτικό σχέδιο στην περιοχή Κεραμεικός – Μεταξουργείο, τα κτίρια έχουν αγοραστεί από έναν επενδυτή, και ο εκτοπισμός των κατοίκων ήταν γεγονός για να μπορέσουν τα κτίρια να είναι άδεια στην έναρξη της Μπιενάλε της Αθήνας.Τι έκαναν οι κάτοικοι; Δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν γιατί απ’ ό,τι μάθαμε τους έκοψαν το ρεύμα και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν και να βρεθούν στο δρόμο, στην περίπτωση αυτή εκτοπίστηκαν βίαια για να εισβάλει η Τέχνη στους χώρους.

Αυτό που γινόταν στις περιοχές γύρω από το Μεταξουργείο, τον Κεραμεικό, την Ομόνοια, την Αχαρνών, αλλά και τον Άγιο Παντελεήμονα, υπακούει πιστά στους κανόνες ενός πρότζεκτ που λέγεται «εξευγενισμός» και έχει ήδη εφαρμοστεί σε αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πόλεις. Είναι ένας όρος που αποτελεί μετάφραση του αγγλικού «gentrification». Προέρχεται από τη λέξη «gentry» και σημαίνει «η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων». Ο «εξευγενισμός» στην πράξη παραπέμπει στη διαδικασία με την οποία φτωχές εργατικές γειτονιές στο ιστορικό κέντρο της πόλης «ξεσκουριάζονται» (φρεσκάρονται) μέσω της εισροής ιδιωτικών κεφαλαίων, με αποτέλεσμα να εισέρχονται σε αυτές αγοραστές και ενοικιαστές κατοικίας από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα.

Το παράδειγμα της κατεδάφισης των Halles – της κεντρικής αγοράς – στο Παρίσι, με την ταυτόχρονη εγκατάσταση του κέντρου Πομπιντού (μουσείο σύγχρονης τέχνης) στην περιοχή, είναι ένα εμβληματικό παράδειγμα έναρξης της διαδικασίας εξευγενισμού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα στο Μαραί. Άλλα παραδείγματα εξευγενισμού ανά τον κόσμο συναντώνται σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Βαλτιμόρη, Καλιφόρνια, Σίδνευ, Παρίσι, Λονδίνο, Λάνκαστερ, Γλασκόβη, Βρέμη,
Βουδαπέστη, Άμστερνταμ, Κοπεγχάγη και ούτω καθεξής.

Το παράδειγμα του Μεταξουργείου χρησιμοποιεί ως εργαλείο εξευγενισμού την υποτιθέμενη τέχνη, που καλείται να διανθίσει τις ψυχές μας και να πετάξει στον δρόμο τους παρίες που οι εκπρόσωποι της κατ’ επίφαση τέχνης αποφάσισαν ότι δεν ταιριάζουν στο συνεκτικό πλαίσιο που θέλουν να προωθήσουν. Την πλειονότητα των “εκθεσιακών χώρων” αποτέλεσαν εγκαταλελειμμένοι βιομηχανικοί χώροι ή εργαστήρια στα οποία είχαν βρει στέγη άστεγοι και μετανάστες  και οι οποίοι εκτοπίστηκαν βίαια για χάρη της Τέχνης.

Όταν μπαίνουν οι μπάτσοι στο παιχνίδι

Διαβάζουμε σε ανακοίνωση της ΚΜ ΠΡΟΤΥΠΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ : Την Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010 στις 18:30 θα πραγματοποιηθεί συνάντηση ανάμεσα στους κατοίκους και εργαζομένους στην περιοχή Κεραμεικού – Μεταξουργείου και του Γενικού Διευθυντή της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής με σκοπό τον διάλογο για τα προβλήματα της περιοχής ΚΜ και την επίλυσή τους. Η συζήτηση θα λάβει χώρα στην αίθουσα New York του Classical Imperial Hotel .

Τη συνάντηση την οργάνωσε ο Τσάκωνας, επενδυτής real estate που λυμαίνεται την περιοχή και ήθελε σώνει και καλά να την κάνει γκέτο για τους φραγκάτους φίλους του. Δημιούργησε την ΜΚΟ “ΚΜ Πρότυπη Γειτονιά” μετά από διάφορες άλλες προσπάθειες με εκδηλώσεις σύγχρονης τέχνης  που δεν του βγήκαν. Ο Τσάκωνας, ένας ανεκδιήγητος τύπος που έβγαλε φράγκα στο Αζερμπαιτζάν στην περίοδο του εμφύλιου, εξαγόρασε ολόκληρη περιοχή στην Αντίπαρο και τη γέμισε με βίλες για το διεθνές τζετ σετ (βλ. Τομ Χανκς, Μαντόνα, κ.α.) και μετά θέλησε να κάνει κουμάντο στο πως θα γίνει το Μεταξουργείο.

Παρατηρούμε βέβαια ότι, όπως και η Χρυσή Αυγή, έτσι και οι επιχειρηματίες προσπαθούν να παρουσιαστούν ως απλοί κάτοικοι και πολίτες. Εξάλλου η κοινωνική συναίνεση επιτυγχάνεται ευκολότερα με “εξευγενισμένες λέξεις”.

Διάφοροι λοιπόν μαγαζάτορες, γκαλερίστες, ιδιοκτήτες ξενοδοχείων και θεατρικοί επιχειρηματίες συναντήθηκαν με το ΓΑΔΑρχη Μπαλάκο, τον ταξίαρχο Λουκά και τον αστυνομικό διευθυντή Δροσάκη (πρώην Α.Τ. Εξαρχείων) και συμφώνησαν να γίνουν εκτεταμένες επιχειρήσεις “σκούπα” από την ΕΛ.ΑΣ. σε Μεταξουργείο, Κεραμεικό, Πατησίων, Κολωνό και Ομόνοια.

Όταν η ανάπλαση φοράει το κουστούμι της κοινωνικής πολεοδομικής προσέγγισης – RethinkAthens

Το παραμυθάκι στην Ελλάδα άρχισε από το διάταγμα για την προστασία της Πλάκας (1982) το οποίο είχε σκοπό να απομακρύνει τα θορυβώδη κέντρα διασκέδασης, να μειώσει δραστικά την κυκλοφορία αυτοκινήτων, να περιορίσει τις επεμβάσεις στα κτήρια και να συγκρατήσει την κατοικία και άλλες παραδοσιακές χρήσεις. Απέδωσε σχετικά ως προς αυτούς τους στόχους, άλλαξε όμως  η κοινωνική σύνθεση της περιοχής καθώς παλιοί κάτοικοι χαμηλών εισοδημάτων δεν ήταν δυνατόν να παρακολουθήσουν την άνοδο των τιμών των ακινήτων και την εγκατέλειψαν.

Συνεχίστηκε με τον εξευγενισμό του Ψυρρή, μιας λαϊκής συνοικίας ιστορικά, με μικρές παραγωγικές επιχειρήσεις και εμπόριο σιδηρικών, δερμάτων κ.λ.π. Ο εξευγενισμός επιτεύχθηκε χωρίς ειδικές ρυθμίσεις με την είσοδο στο χώρο επενδυτών που προέβλεπαν και διαμόρφωναν τις αναδιατάξεις στο ιστορικό κέντρο και οι οποίοι αγόρασαν φτηνά ακίνητα, ασυντήρητα μεν αλλά υψηλής αρχιτεκτονικής αξίας, για να τα εκμεταλλευτούν με τεράστια κέρδη στη συνέχεια.

Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου αναμένουμε μέσα στο 2014 την έναρξη των διαδικασιών για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και της Πατησίων (μέχρι το Μουσείο). Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. To 2012, μαζί με την αναγγελία του δείκτη ανεργίας στο 28%, είχαμε και την αναγγελία έργων αστικού εξωραϊσμού στην Πανεπιστημίου. Στις 21 Μαρτίου 2012 ο Τουρνικιώτης, ο οποίος ήταν επικεφαλής καθηγητής στο ερευνητικό πρόγραμμα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου «Μεταλλασσόμενοι χαρακτήρες και πολιτικές στα κέντρα πόλης Αθήνας και Πειραιά», με κάθε τιμή και επισημότητα (συμπεριλαμβανόμενης της παρουσίας του τότε πρωθυπουργού  Παπαδήμου, του Σαμαρά, του Βορίδη, του Καμίνη και άλλων εξέχουσων προσωπικότητων), και με κάθε φλυαρία, παρουσίασε το σχέδιο μαζί με τον πρόεδρο του ιδρύματος Ωνάση.

Το σχέδιο λέγεται “Re-think Athens”, και χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Ωνάση με 3 εκατομμύρια ευρώ. Το γιατί το ίδρυμα Ωνάση ενδιαφέρεται για μια τέτοια πολεοδομική επέμβαση είναι κάτι το οποίο παρουσιάζει ενδιαφέρον. Τα επιχειρήματα του κράτους και του συρφετού του είναι γνωστά και είναι αυτά που σερβίρει κάθε φορά που θέλει να εξαγνίσει το οτιδήποτε επιδέχεται αμφισβήτηση: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη. Για ποιον όμως πράγματι γίνονται όλα αυτά; Η συζήτηση για το «γενικό καλό» εμπεριέχει μια υπεραπλούστευση της πραγματικότητας, που ισοπεδώνει διαφορές και συγκρούσεις.

Ποια ανακούφιση ακριβώς θα προσφέρει στους άνεργους και στα φαλιρισμένα καταστήματα αυτή η αστική ανάπλαση; Μήπως ο κόσμος αποφεύγει να ψωνίσει γιατί οι δρόμοι είναι ασφυκτικά αποπνικτικοί ή μήπως πολύ απλά γιατί η καπιταλιστική κρίση τον έχει οδηγήσει να μην έχει φράγκο στην τσέπη του;

Στο άλλο επιχείρημα του κράτους περί επιστροφής της κατοικίας στο κέντρο απαντάμε ότι το κέντρο ποτέ δεν έμεινε ακατοίκητο. Απλά οι κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, λούμπεν, εργάτες, πολιτικές καταλήψεις) που βρίσκονται σε αυτό είναι ανεπιθύμητες από την εξουσία. Από κοινωνικές ομάδες που το κράτος δεν μπορεί να βασιστεί σαν καταναλωτές και δεν συνάδουν με την εικόνα που θέλει να προωθήσει για την ευρωπαική ευθυγράμμιση του κέντρου του με τα αντίστοιχα κέντρα της Ευρώπης. Μια ευθυγράμμιση που δεν χωράει ούτε άστεγους, ούτε μικροπωλητές, ούτε μετανάστες, ούτε φτωχούς, ούτε οροθετικούς, ούτε κουτσούς, ούτε αλήτες.

Όσον αφορά το επιχείρημα περί κυκλοφοριακής αναδιάρθρωσης, από την οπτική μας δεν μοιάζουν με οφέλη οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι στην Ακαδημίας και την Σταδίου που αναγκαστικά θα μετατοπισθεί η κινητικότητα των ΙΧ. Όσον αφορά την περιβαλλοντική αναβάθμιση που ευαγγελίζεται το κράτος η προαναφερθείσα συνέπεια και το καυσαέριο από το σταμάτα-ξεκίνα των γύρω δρόμων όπως και η ηχορύπανση δεν μοιάζουν και τόσο με περιβαλλοντική αναβάθμιση.

Άρα γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί οι καθηγητές Alfredo Brillembourg και Hubert Klumpne, επιδοτούμενοι απ’ το ίδρυμα Ωνάση, αποφάσισαν (από επαγγελματική και ακαδημαϊκή άποψη) να οργανώσουν ένα εξάμηνο μάθημα στο πολυτεχνείο της Ζυρίχης με θέμα την “αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας” . Ξέχασα να το αναφέρω αλλά μια ομάδα ειδικών  θα εκπονεί λύσεις που θα αντιμετωπίζουν προβλήματα καθημερινότητας. Πρωταγωνιστές θα είναι οι πολίτες, που καλούνται να συμβάλλουν με την εμπειρία τους στην τελική διατύπωση των προτάσεων. Ο λόγος για το “Reactivate Athens”, που “κουμπώνει” με τη μεγάλη παρέμβαση για την Πανεπιστημίου, το “Rethink Athens”.

Είναι μια πολύ συνηθισμένη πρακτική που ακολουθεί το κράτος, η εντύπωση στην συλλογική συνείδηση ότι όλοι μαζί δημιουργήσαμε κάτι, όλοι μαζί βάλαμε πλάτες για τον “εξευγενισμό” του κέντρου, όλοι μαζί τα “φάγαμε”. Το κράτος χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία που διαθέτει στην φαρέτρα του για την συλλογική αφομοίωση μιας κατευθυνόμενης ανάγκης για εξευγενισμό.

Το όλο εγχείρημα καταλήγει να γίνει και μέρος της προεκλογικής εκστρατείας του Καμίνη, ερήμην του μάλιστα (ο καθηγητής Α. Μπρίλεμπουργκ  παρότρυνε ευθέως στη διάλεξή του να ψηφίσουμε τον Καμίνη), ο οποίος Καμίνης είχε αρχίσει την ανάπλαση και τον εξευγενισμό απο το 2012 με το να διώχνει τους άστεγους από την πλατεία Κλαυθμώνος ξηλώνοντας τα παγκάκια που κοιμόντουσαν.

Το rethinkAthens δεν είναι όμως απλά και μόνο μια περίπτωση gentrification(εξευγενισμός). Δεν υποβοηθάει μόνο το κτηματομεσιτικό κεφάλαιο να αντλήσει υπερκέρδη από την άνοδο των τιμών των ακινήτων που επιφέρει μια ενδεχόμενη ανάπλαση. Διαδραματίζει και έναν ιδεολογικό ρόλο που πραγματώνεται πάνω σε αυτό που τόσο εύστοχα είχε περιγράψει ο Νοαμ Τσόμσκι μιλώντας για την τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων. Η συνταγή είναι η ίδια.

Πρώτα δημιουργείς ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείς να προβλέψεις ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να αποδεχθεί τα μέτρα που θα προτείνεις άκριτα. Για παράδειγμα αφήνεις να κλιμακωθεί η μικροπαραβατικότητα όπως η μετατόπιση της εμπορίας ναρκωτικών απο περιοχή σε περιοχή, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας.  Ή, ακόμη δημιουργείς την ΧΑ, την προωθείς με κάθε τρόπο, μετά την αφήνεις να σκοτώνει μετανάστες και μετά τους βάζεις φυλακή για να φανείς ο σωτήρας της υπόθεσης ακόμα και αν εσύ ζέσταινες το αυγό πριν εκκολαφθεί.

Η υπόδειξη του κράτους σαν τον μόνο εγγυητή της σταθερότητας έρχεται μέσα από μια σειρά πολλών παράλογων ερμηνειών που το ίδιο το κράτος δίνει υπερθεματίζοντας για την ανάπλαση του κέντρου όπως για παράδειγμα ότι: Το κλείσιμο των μαγαζιών δεν θα ερχόταν έτσι και αλλιώς λόγω της οικονομικής κρίσης άρα μάλλον φταίνε οι μετανάστες και οι πορείες. Μ’ ένα σμπάρο 2 τρυγόνια. Καταστέλλεις και πιο εύκολα τα μαχητικά κομμάτια της κοινωνίας που “καταστρέφουν” το κέντρο που όλοι μαζί εμείς οι φιλήσυχοι πολίτες (re-activate) δημιουργήσαμε. Εξαφανίζεις και τους μετανάστες μικροπωλητές  και τους αστέγους, απαγορεύεις και τις πορείες για το καλό της εθνικής οικονομίας! Πάντα μπορεί να παίξει και το ότι οι καημένοι οι τουρίστες δεν έρχονται στην Ελλάδα όχι επειδή υπάρχει κρίση και τα ελληνικά νησιά είναι πανάκριβα αλλά επειδή νιώθουν ανασφάλεια στην Αθήνα.

Μια ακόμα κρατική επιδίωξη είναι η προσπάθεια ορισμού του κέντρου με καταναλωτικούς όρους και με αποκλειστική αφετηρία κάθε κοινωνικού ζητήματος την καταναλωτική ευμάρεια. Πλούτος για τα αφεντικά, θέαμα, εμπορεύματα και αναψυχή για τις ορδές των φιλήσυχων πολιτών. Καταστολή για τα εξεγερμένα κομμάτια της κοινωνίας, τους μετανάστες και τους απόκληρους. Η συνταγή είναι γνωστή. Απλά αυτή την φορά στολίζεται με πεζόδρομους, τραπεζοκαθίσματα, ποδηλατόδρομους και σουβενίρς.

Τέλος ο μύθος περί μη οικονομικής αξιοποίησης του κέντρου που τόσο απροκάλυπτα το κράτος αναφέρει στα τηλεδελτία, ακολουθείται πάντα από την ύπαρξη μεταναστών που παρανομούν, την ύπαρξη κυκλωμάτων ναρκωτικών, του εγκλήματος και την απουσία του κράτους. Αν πάμε όμως πίσω στο 2004 θα δούμε ότι ενόψει των ολυμπιακών αγώνων και της μεγάλης πελατείας που θα έφερνε, εγκαταστάθηκαν κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών και πορνείας για την εξυπηρέτηση των τουριστών. Κάτι που τελικά αποδείχθηκε πολύ κερδοφόρο. Όπως κερδοφόρα αποδείχθηκε και η ενοικίαση διαμερισμάτων σε μετανάστες χρεώνοντάς τους με το κεφάλι και στεγάζοντας τους 10-10 μέσα σε τρώγλες, κάτι που συνεχίζεται έως σήμερα. Το κράτος λοιπόν ήταν πάντα παρόν όταν κάτω από την ανοχή του γινόντουσαν και γίνονται όλα αυτά όπως και γίνεται το κάθετι το οποίο εξυπηρετεί το κεφάλαιο και τα αφεντικά. Το κέντρο αξιοποιήθηκε καπιταλιστικά μέσω της υποβάθμισης αποκομίζοντας πολλαπλά κέρδη για τους κεφαλαιοκράτες και τα πάσης είδους τσιράκια του κράτους . Όμως ο καπιταλισμός από την φύση του ήταν και είναι αδηφάγος. Τα θέλει όλα. Το κράτος προετοιμάζεται για την “αναβάθμιση” της καταστολής, τον εξευγενισμό της εκμετάλλευσης. Είναι σειρά μας λοιπόν να υποβαθμίσουμε την βαρβαρότητα και να αναβαθμίσουμε τις πρακτικές μας.

Value Valuer

Πολλές ευχαριστίες στα παιδιά απο το στέκι Αρχιτεκτονικής για την βοήθεια που πήραμε από τη μπροσούρα τους  “RethinkAthens και η ιδεολογική/συμβολική σημασία του αθηναικού κέντρου”.

Άλλες πηγές : Indymedia ,Περιοδικό Σαράγεβο.

( Tο κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ‘Απατρις στο τεύχος Απριλίου 2014 )